Vier

Vier jaar. Zolang al houdt mijn liefste vriendje het met mij uit. Vandaag, vier jaar geleden, om een uur of 3 in de ochtend, eiste ik voor het eerst zijn aandacht op en ik tot op vandaag doe ik dat nog steeds. Met wisselend succes.

Vier jaar al, delen wij lief en leed. Wij gingen een keer (of twee) reis, wij gingen samenwonen, wij kochten een huis (of twee), wij braken een huis (of twee) af, wij bouwden een nieuw huis, … Wij doen dus veel leuke en grootse dingen samen. We lachen ook vaak samen, net zoals we soms huilen samen. We roepen van tijd al eens lelijke dingen naar elkaar, we vechten ook al eens, maar over ’t algemeen zijn we nogal behoorlijk relatief overgelukkig samen.

Ik zou u al mijn lief zijn positieve punten kunnen opnoemen, maar dan zou ik al veel tijd over moeten hebben. Ik zou u kunnen zeggen hoe knap en hoe lief hij wel niet is, maar dan ben ik bang dat er één van jullie hem van mij komt afpakken. Ik zou ook zijn negatieve punten kunnen opnoemen, of zijn irritante trekjes met u delen of nogmaals benadrukken dat ie écht wel een gigantisch ochtendhumeur heeft, maar dan vrees ik represailles.

Vier jaar dus. Vandaag. Ge moogt mij feliciteren met de goeie vangst, maar ik denk dat hij uw felicitaties meer verdient. Ik kan namelijk af en toe nogal een lastig vrouwmens zijn. Soms. Zelden.

Verwend

Ik vraag mij af hoeveel van mijn vriendinnetjes gisteren ook een boeketje rozen kregen van hun lief.

"Ik eis een rechtzetting", zei hij.

Hij was verontwaardigd. Amper twee dagen na mijn uiteenzetting over zijn teergeliefde hond belde hij me op om te laten weten hoe schandalig hij het vond. Onbeschaamd ook. Kwaadsprekerij!

Mijn broertje wou niet beschuldigd worden van foto-weigering, dus mailde hij me drie beeldjes door ter illustratie. Ik heb het mooiste eruit gekozen, want zeg nu zelf, een hondendrol, die ziet u hier toch liever niet verschijnen?

Hier is speciaal voor u, den James:

Oh, ironie.

Gisteren bleek dat er iets was misgegaan bij het opnemen van de afleveringen van Glee van vorige zaterdag. Het geluid ontbrak namelijk een beetje. Een musical-serie zonder geluid. Inderdaad.

Alsof dat nog niet erg genoeg was, bleek die geluidloze Glee-aflevering er dan nog één te zijn waarin Rachel Berry haar stem verliest.

Je zal het nooit anders zien, net op zo’n moment komt uw immergrappige vriendje natuurlijk voorbij gewandeld..

Hij: “Sinds wanneer kijk jij naar films zonder geluid?”
Ik: “Sinds die [insert scheldwoord here] dvdspeler het geluid niet heeft mee opgenomen!”
Hij: … *piest nog net niet in zijn broek van het lachen*

NIET GRAPPIG !!!

Over honden, gierigheid en mode.

Aangezien dat hier toch al serieus veel op een beestenblog begint te lijken (want insekten zijn ook dieren volgens mijn lief én ja, ik weet dat een spin geen insekt is): een  nieuwtje over James!
Ik zou hier een foto invoegen om te tonen hoe groot hij intussen geworden is, maar mijn broertje verzuimt alweer om foto’s te nemen van zijn hond, dus no luck there.

James eet tegenwoordig enkel nog spaghetti en cottage cheese. Zes keer per dag. Een streng dieet, inderdaad, maar met reden. James heeft namelijk al een dikke week een beetje last van ..euhm.. de kakkerij. En écht gezond is dat niet. Het boeltje werd geanalyseerd en zo, want ze dachten dat er misschien een parasiet in z’n darmpjes zat, maar alles bleek normaal. Met ze bedoel ik, de mannekens van de dierenkliniek en met alles bedoel ik kak. Jawel. Van dieren- naar kakblog in nog geen vijf minuten. Ik ben goed bezig.

On a totally unrelated note, dat rode frakske van een paar blogjes terug, ik heb dat niet gekocht. Ik ben er nog steeds stapelgek op, daar niet van, maar ik ben gierig tegenwoordig.

Wij bouwen een huis, wat is uw excuus?

Geen paniek echter, ik heb mijn hebberig oog intussen al laten vallen op een andere modetrend. De fashion-addicts onder jullie zullen het intussen wel al weten, maar voor de mannen (en seuten) onder jullie zeg ik het toch nog maar eens: ’t is mode van kleurkes deze zomer. En dus wil ik een rode broek. Of anders schoenen in dat blauw dat nu overal in de winkels hangt. Voila.

In afwachting lees ik wel nog een beetje het blogje van Chiara Ferragni. Die draagt ook altijd mooie kleertjes. En natuurlijk ook rode broeken en blauwe schoenen, wat had je gedacht. Haar vriendje mag er trouwens ook best wezen. Eigenlijk is haar vriendje best wel een lekker stuk. Ik mag dat zeggen, want mijn lief leest hier toch niet mee. Hoe gemakkelijk is dat zeg. Ha!

Invasie

Deze morgen mocht ik het broertje van MaxiSpin begroeten in de badkamer. Hij zat op de muur, vlak boven het hoopje kleren dat ik de avond voordien had klaargelegd.

Hij is er vanonder gemuisd toen ik op zoek ging naar iets om hem mee plat te meppen.

De snoodaard.

Uiteraard werden alle kledingstukken uitgebreid geïnspecteerd op verstekelingen voordat ze werden aangetrokken.

Spiderman

Nieuw in de categorie ‘dingen die de nachtrust verstoren’ of ook wel in de categorie ‘dingen die je niet wil zien vlak voor je in je bedje kruipt’: een gigantische dikke zwarte spinnenkop op het plafond.

Genomineerd in de categorie ‘dingen die je liever niet ziet gebeuren’: een gigantische spin die, nadat je hem van het plafond naar beneden hebt gemept, vliegensvlug onder de kast kruipt.

Nieuwe recordtijd ‘op de loer liggen’: 19 minuten. Gevestigd door mijzelf.

Hij heeft het niet overleefd trouwens, MaxiSpin. Hij werd vertrappeld.

Dat hoort dan weer in de categorie ‘het leven zoals het eindigt’.

Prutsen op tinternet

Die van google hebben iets nieuws uitgevonden voor blogger. Ik weet niet hoe het heet, noch wat het nut ervan zou zijn, maar ik vind het persoonlijk wel eens plezant om mee te prutsen. Zo maakte ik een mozaiekversie van mijn blogje:

Als je zelf ook eens wil proberen: gewoon /view achter de url van deze blog plaatsen en dan kan je zelf ook een mozaiek maken. Of een timeline. Of andere dingesen.