>klaagzang

>Bij deze roep ik de (bijna)voorbije week uit tot saaiste week van het jaar.

Het zit zo: zo’n dikke week geleden kreeg ik een bronchitis in mijn schoot geworpen. De hoestbuien kwamen na een drietal weken mijn oren uit en mijn ribben vonden het ook niet meer zo plezant, met een occasionele steek tot gevolg. Na eindeloos uitstellen werd er dus toch maar weer een bezoekje gebracht aan de dokter. Siroop bleek geen oplossing meer.

Bronchitis dus. Niet dat dat erg is natuurlijk, zo’n bronchitiske, een dag of drie van die gigantisch grote pillen pakken en je bent daar weer van af.. Dacht ik.

Op dag vijf van het pillen slikken (ik reken in pil-slik-dagen, ja), strompelde ik toch maar weer naar de dokter. Mijn ribben voelden intussen alsof er iemand met briefopener zat tussen te koteren en ook inademen was geen pretje. “Rusten!”, was het verdict. Een hele week nog wel. En nog meer van die dikke pillen slikken. Want anders zou ik wel eens een longontsteking kunnen krijgen.

En dus ging ik rusten. Ik ruste een uur of twee. En toen nog een uur. En toen ging het beter en deed ik de was en de afwas en.. toen kreeg ik een appelflauwte en moest ik precies toch nog een beetje extra rusten.

Het betert wel hoor. De hoestbuien zijn herleid tot een occasionele kuch/rochel. Mijn ademhaling klinkt niet meer als een constant gepiep. Maar die ribben.. Ik slaap ’s nachts op mijn zij. Mijn linkerzij. Niet op m’n buik zoals gewoonlijk, niet op m’n rug, niet op m’n rechterzij. Op de linkerzij. De enige positie die niet enorm pijnlijk is.

Ribben.. Nergens goed voor, als je ’t mij vraagt.