Woord van de dag: spierpijn.

Als je je weekend zo vol steekt als ik het mijne, dan neem je de maandag best een extra dagje verlof om uit te puffen. Omdat ik altijd luister naar wijze raad en zéker als die raad van mezelf komt, nam ik dus gisteren een luilekkerdagje. Hoofdactiviteit: olympische spelen kijken.

Actief zijn, het is vermoeiend.

Zaterdag fietste ik 72 (!) km, aan een matig tempo gelukkig, en met af en toe een eet- of drinkstop. De sportievelingen waren thuis gebleven, zodat de dutskes onder ons ook zouden meekunnen. Ik heb het over mezelf, jawel.

De nichtjes waren er ook bij.

Oma hield alles nauwgezet in het oog.

We begonnen enthousiast..

.. hadden halverwege een dipje..

.. maar werden beloond met spaghetti!

En de zondag was het alweer feest! Een verjaardagsfeest zelfs! Voor mij! Dat was nog ’t beste van al!

Changes

Omdat altijd ’t zelfde ook maar saai is.
Omdat ik niet bang ben om risico te nemen.
Omdat recht maar recht is en schoon scheef ook niet lelijk.
Omdat rood een cool kleur is.
Omdat zelfportretten maken duidelijk niet m’n sterkste kant is (en oefening baart kunst zeggen ze). 

Belofte maakt schuld.

Het is me gelukt.

Er er werden nog wat excuses gezocht, er kwam nog wat gezucht en gepuf en uitstelgedrag aan te pas, maar uiteindelijk heb ik mezelf er toch toe kunnen verplichten om te gaan sporten. Dik tegen mijn goesting, maar toch.. 

Het zal jullie misschien ook verbazen, maar het feit dat ik het hier had aangekondigd bleek nog de grootste stimulans van allemaal. Ik weet het wel: het is gezond en de rugpijn verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik een beetje spieren en wat conditie heb,.. maar toch.. stel je voor dat ik nu niet was geweest terwijl ik op het interwebs had verklaard de atleet uit te hangen. Wat een afgang.

Dus ik ging.

Deze morgen pas, want “de week is nog niet voorbij”, bleef ik mezelf voorhouden.

Ik heb afgezien. Ik heb maar de helft van het programma afgewerkt ook. Maar ik heb mijn belofte gehouden.

Oef.

Echt!

Deze week begin ik weer te sporten.

Zo. Als het op ’t internet staat is ’t waar. Geen weg meer terug.

…

Shit!

Nieuws

Help. Waar is de eerste helft van dit jaar gebleven? Plots is het juli en ik heb het gevoel dat ik vanalles heb gemist. Sinds mijn laatste schrijfseltje hier is er alweer vanalles gebeurd en het lijkt onmogelijk om alles op een rijtje te zetten of samen te vatten.

Mijn gezondheid is intussen een niveautje op vier omhoog gekrikt, al mag er binnenkort ook eens iets aan de conditie gedaan worden. Een beetje reserves opbouwen kan geen kwaad.

Sinds een week of drie hoef ik ook niet meer elke dag om half zes mijn bedje uit om naar Brussel te treinen. In amper 15 minuutjes sta ik nu op het werk. Na vijf jaar pendelen een ongelofelijke luxe!

Het bijzonderste nieuws dateert echter van gisteren. Gisteren zette m’n schoonzusje namelijk een nieuw leventje op de wereld, een petekind voor het Lief.  Kleine Miel heeft zijn peter nu al helemaal rond z’n ieniemini vingertjes gewonden, want geloof het of niet.. J. heeft hem al in z’n armen gehad.