En voor 2013 vooral veel spierpijn.

Goede voornemens, daar doe ik niet aan mee. Daar komt toch niets van in huis. Veel grote woorden, weinig actie, weinig verandering. Het is een jaarlijkse traditie en na een week of twee is iedereen zijn goeie voornemen alweer vergeten. Je kan er dus evengoed meteen geen maken.

Logisch toch?

En toch. Een nieuw jaar is toch telkens een klein beetje een nieuw begin, een nieuwe kans om met een schone lei te beginnen. Om effectief tot actie over te gaan. En ook al hou je je voornemen dan maar enkele weken vol, je hebt het tenminste geprobeerd.

Dus maakte ik een voornemen. Eén voornemen. Want geef toe, als je een hele waslijst voornemens maakt is het sowieso al moeilijker om ze allemaal tot een goed einde te brengen.

Mijn voornemen voor 2013 is om meer te sporten.

[Je mag stoppen met lachen, nu. Dank u.]

Ik weet het, ik ben zo’n beetje te vermenselijking van de onsportiviteit en de gemakzucht, het zal dan ook niemand verwonderen dat ik het hele gedoe nogal “lui” aanpakte. Of realistisch, ’t is maar hoe je het bekijkt.

Ik ga in 2013, elke week, minstens één keer sporten.

Dat lijkt weinig voor de health freaks onder jullie, maar voor mij is dit al een gigantische stap. Ik heb al eerder voornemens gemaakt om een beetje conditie en spiermassa te kweken en tot nu toe draaide dat steeds op niets uit, maar om één of andere reden ben ik ervan overtuigd dat het nu wel lukt. Ik heb zelfs een vaste dag gekozen, om mezelf een extra duwtje in de rug te geven. Ik vertoon soms namelijk wat uitstelgedrag en een “de week is nog lang” op maandag eindigt al snel in een “oei, vergeten” op zondag. Dinsdag sportdag dus.

Ik heb mezelf maar twee mogelijke excuses toegestaan. Sportloze weken zijn enkel toegestaan tijdens vakanties op verplaatsing en – uiteraard – wanneer ik ziek ben..

Je raadt nooit wie er momenteel in de zetel ligt met de griep.

Gelukkig pas sinds dinsdagavond.