De tijd gaat snel, tegenwoordig. De zomer (nu ja) lijkt nog maar net voorbij, morgen zijn we alweer december en voor we het beseffen staat het nieuwe jaar voor de deur.
Wekelijks stilstaan bij de dingen, is een leuk voornemen maar in de praktijk laat ik het nogal eens afweten. Shame on me.
November was een goed gevulde maand, ook al vielen hier en daar wat plannen in het water. Een oprit hebben we bijvoorbeeld nog steeds niet en het ziet er niet naar uit dat die er dit jaar nog komt. Ik heb mij er een paar keer serieus druk in gemaakt, beetje gevloekt, net niet met mijn telefoon gegooid,.. maar als de oprit-meneer niet wil komen maakt het niet uit of ik me daar zenuwachtig over maak of niet.
In november ging ik weer voor rood. Roder dan rood. De mannen in mijn leven schrikken daar een beetje van, maar mij maakt het blij.
Er waren gezellige etentjes met vriendjes en vriendinnetjes, er waren onverwachte bezoekjes, er was koffie en taart en girl talk.
Er was die keer dat Het Lief en ik samen naar
Alice in Wonderland keken en hij halverwege vaststelde dat het toch maar een rare film was. “Alice in wonderland, dat is toch een sprookje? Ik denk dat ik iets gemist heb, ik snap het niet.” Lachen!
In november ging ik ook supporteren voor mijn ploeg. Zijn ploeg. Ik heb gemerkt dat ik redelijk fanatiek word, eens ik daar in het stadion tussen al die blauwe frakskes sta. Ik heb geroepen, gevloekt (alweer!) en gefoeterd. Achteraf heb ik dan ook goedkeurend gemompeld toen de ene trainer werd ontslagen en de andere werd aangesteld. Niet dat het heeft geholpen, die wissel, deze week verloren ze zelfs tegen de groentjes.
Deze maand was er ook reünie van SASK. Tien jaar ben ik intussen afgestudeerd van mijn middelbare schooltje en ik keek er eigenlijk wel naar uit, naar het terugzien van oude vriendjes. De opkomst was teleurstellend, in die zin dat ik méér volk had verwacht, maar dit zorgde er wél voor dat ik met iedereen een babbeltje heb kunnen doen. En let’s face it, zo veel zijn we niet veranderd in die tien jaar. We voelen ons niet ouder, we zien er zelfs niet ouder uit, we hebben intussen misschien wel een paar lieven versleten, hier en daar werd al een kind verwekt, maar we vertellen nog dezelfde onnozele mopkes en halen nog dezelfde streken uit als toen we op de schoolbanken zaten.
Vorig weekend hadden we dan een klein logeetje om onze zondagochtend op te vrolijken. Een hele zak speelgoed had ze mee, maar mijn schoenen bleken véél interessanter te zijn. Helemaal haar mama? Ik had gedacht om eens te testen of het lief in staat is pampers te verversen, maar helaas, er moest ineens vanalles geregeld worden..
En last but not least: deze maand kreeg ik ook eindelijk de resultaten voor het examen waar ik in juni aan deelnaam. Ik blijk zowaar geslaagd te zijn! Nu nog duimen dat ik m’n plaatsje op kantoor niet moet inwisselen voor ééntje in Brussel. (Been there, done that.)
evelien.wordpress.com 