Vorig jaar.

Precies één jaar geleden vandaag, voelde ik na maandenlang lusteloos en uitgeblust zijn, eindelijk terug een sprankeltje energie in mijn lijf vloeien. 

Ik kan bijna niet geloven dat het al een volledig jaar geleden is dat ik een schaduw was van mezelf. Hoe lang die vermoeiende maanden voordien ook leken te duren, sindsdien is de tijd precies voorbij gevlogen. Ik heb me zelden zo gezond en fit gevoeld.

Het is vreemd wel, hoe snel je vergeet dat je zo diep hebt gezeten, als alles weer beter gaat én hoe vanzelfsprekend het allemaal lijkt. Misschien dat ik de eerste weken wel wat bewuster door het leven dwarrelde, maar daar blijft intussen al niet zo veel meer van over. Ondanks de goede voornemens, sta ik niet zo vaak stil bij de kleine gelukjes als ik wel zou willen. Tijd voor een nieuwe start. Alweer.

Dankjewel, Timehop, om mij hier nog eens aan te herinneren. En dankjewel Lilith voor de tip.

Snel snel

Uitslapen. De afwas van gisteren wegwerken, een rondje rommel wegmoffelen. Patatjes schillen, of nee, beter snel pasta koken. Eten. Afwassen. De auto in, boodschappen doen. Diepvriesgerief. Vlug terug naar huis. Alles in de vriezer proppen. Net gepast.

De auto in, shoppen. Snel parking zoeken. Nog parking zoeken. Rondje rijden. Parkeren. Snel daar de winkel, want het regent en mijn haar gaat misschien al niet meer af, maar stel je voor dat het nat wordt zeg.

Winkelen. Het Lief laten passen. Commentaar geven. Betalen. Snel naar de volgende winkel. Het Lief laten passen. Commentaar geven. Nog een beetje commentaar geven. Betalen. Op naar de volgende winkel. 

Kijk, bloemetjes. Kleurrijke bloemetjes, mooie bloemetjes, bloemetjes die lekker ruiken. Bloemenwinkel binnen stappen. Rondkijken. Kiezen. Beetje babbelen, beetje lachen, betalen.

Wandelen. Leuke winkel binnenstappen. Oei, veel volk. Niets van aantrekken. Beetje rondkuieren. Lief horen zuchten. Negeren. Beetje snuisteren. Beetje passen, beetje babbelen, beetje twijfelen. Nog passen. Niet meer twijfelen. Babbelen, lachen, betalen.

Rondkuieren. Naar huis gaan. Kopje koffie drinken.

Weekend, dat is altijd een beetje aanpassen.

Twaalf twaalf twaalf.

Aangezien het hele internet er vol mee staat en de radio er niet over kan zwijgen..

Op 12 december 2012 om 12u12 zat ik, zoals elke andere doordeweekse middag, op ’t werk mijn boterhammekes op te eten. 

En ik heb niet eens op mijn tong gebeten of mijn koffie omgegooid of niets.

12.12.12 12:12.

Zo bijzonder is het allemaal niet.

Eigenlijk ben ik daar een beetje jaloers op.

Op dagen zoals vandaag, dagen dat ik niet uit werken moet en thuis ben, maar tegelijk toch al voor dag en dauw de slapers uit mijn ogen heb verdreven, op dagen zoals deze, besef ik dubbel zo hard hoeveel tijd ik verlies met over en weer te pendelen naar Brussel.

Deze morgen liep de wekker af om half zeven, dat is een uur later dan op andere dagen. Ik startte mijn dag dus al beter uitgeslapen en met meer energie. Er was ook tijd voor ontbijt én koffie en om de krant te lezen, wat anders op de trein of helemaal niet gebeurt.

Ik ruimde de keuken aan de kant, groette de vriendjes op twitter, plooide al de was, kreeg een aanval van nomophobia, speelde een spelletje op facebook, bracht de werkman hier in huis (de reden van mijn thuis-zijn) zijn koffie, luisterde naar de werkman zijn uitleg over het reeds verrichtte werk en toen.. toen was het 9 uur. Negen uur. Negen, het uur waarop het zo ongeveer licht is buiten. Negen uur en ik heb precies al een halve dag achter de rug, terwijl mijn dag anders nog maar amper is begonnen.

Wat mij nog het meest verbaasde? Dat het ‘spitsuur’ hier in onze straat pas rond kwart voor negen begint. Dat de meeste mensen dus blijkbaar pas rond kwart voor negen vertrekken naar het werk. Ik begrijp dat niet zo goed. Persoonlijk ken ik niemand die zo laat pas naar het werk moet vertrekken. Wat ik me dus eigenlijk afvraag.. Wie zijn ze? Die laatvertrekkers. Wat doen ze? Werken ze? Gaan ze op uitstap? Hoe laat komen ze dan terug? Zijn het dezelfde mensen die om 16u al terug huiswaarts keren? Of zijn zij het, die tot laat op de avond op kantoor blijven hangen?

Ode aan de dienstencheque

Ik ben fan, ik, van de dienstencheque. De beste uitvinding sinds die van de smartfoon, vind ik persoonlijk.

Ooit, lang geleden, toen wij zo’n tweetal weken met z’n tweetjes samenwoonden, beslisten wij om ‘de kuis’ uit te besteden. Omdat kuisen nu eenmaal niet onze hobby is, omdat we betere dingen te doen hebben in ’t weekend en ook wel omdat we gewoon een lege fakke zijn.

Ik moet u dat eigenlijk allemaal niet uitleggen, ik kom gewoon graag thuis in een proper huis en als ik zelf kuis is het bijlange zo snel zo proper niet. Of dat is toch de bedoeling. De ene poetsvrouw is namelijk de andere niet én ik kan het weten, want ik heb er intussen al een heel leger versleten. Als ze al niet op voorhand versleten waren.

Sinds de komst van onze nieuwe poetsvrouw echter, leef ik op wolkjes. Onze nieuwe poetsvrouw is een droom. Onze nieuwe poetsvrouw, die zorgt er in vier luttele uurtjes niet alleen voor dat ons huisje van top tot teen blinkt (inclusief de garage, jawel!), die lapt ook nog eens de ramen. Zomaar. Zonder extra instructies of zonder dat ik dat had gevraagd ofzo. Ik kan u verzekeren, dat zorgt voor vreugde-uitbarstingen als je ’s avonds thuiskomt.

Nu alleen hopen dat ze van al dat gestoef niet gaat lopen.

Het was vrijdagavond.

“Einde van de werkweek?”, vroeg ze.

“Ja”, zei ik, “einde van de werkweek, begin van het werkweekend.”

Het was niet m’n bedoeling om gevat uit de hoek te komen. De woorden waren eruit voor ik het besefte. Ik keek er tegenop, op het eind, tegen de weekends.

Elke zaterdag opnieuw, vroeg opstaan en van hier naar daar rijden, beetje boodschappen doen, beetje mee helpen werken, naar huis de was doen, nog eens gaan kijken,.. Het lief was de deur uit nog voor mijn wekker afging en hij kwam pas weer thuis voor het avondeten. Doodmoe en geradbraakt.

Nog een geluk dat we veel hulp kregen, dat ook anderen hun weekends voor ons hebben opgegeven. Waarvoor dank, much appreciated en al, zonder jullie waren we nog lang niet waar we nu zijn.

Ze zijn voorbij nu, die weekends. Er wordt nog wel vroeg opgestaan en er wordt ook nog wel veel gewerkt, maar nu we hier wonen, in ons huis, is de druk net iets minder groot en is er al eens tijd voor ‘iets anders’. Zelfs op zaterdag. We komen alweer eens buiten met zijn tweetjes. Er kan al eens een feestje worden gevierd. Zoals een doopfeestje vorig weekend. Of zoals een verjaardagsfeestje deze week. En als we dan zo samen zitten lachen en praten en ons amuseren, dan besef ik hoe hard ik dat gemist heb. Hoe hard ik dat onderschat had ook, vooraf, hoe zwaar het zou worden.

Er is nog werk aan, aan ons huis, maar dat kan mij voor het ogenblik écht niet schelen. We wonen er. En ik heb mijn lief terug.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Coming soon..

.. een blogje. ’t Zou namelijk weer eens tijd beginnen worden dat er hier iets te lezen valt.

Misschien wel een blogje over drank. Of over mijn nieuwe vriendje.
Misschien wel een blogje over mijn verjaardag, al is dat weinig waarschijnlijk.
Of misschien wel over andere mensen hun verjaardag. Of over vriendjes. Of vriendinnetjes. Of misschien wel over feestjes. Met drank. Weeral drank. Of met taartjes. Of speculoosmousse. Hebt u ooit al eens speculoosmousse gegeten?
Ik wel. Hemels.

Coming soon.. Want nu heb ik geen tijd. Mijn nieuwe vriendje roept mij.

Horoscoop

Zoals gelezen in Metro:

Leeuw:  Reken niet te veel op je collega’s als je op steun had gehoopt. Gelukkig heb je veel energie en zelf kom je dus ook al een heel eind. Regelmatig een koffiepauze nemen, valt zeker aan te raden!

Ik volg altijd goede raad op..

>Want lijstjes zijn altijd leuk

>Ik vond m’n inspiratie voor dit lijstje bij Plutomeisje, die een lijstje maakte van alle dingen die ze tussen haar verjaardag en haar volgende verjaardag wilde verwezenlijken. Leuk! Alleen, ik verjaar pas over een maand of zeven. En ik wil nú zo’n lijstje! Ha ja, want als ik iets wil, wil ik het nú, vraag maar aan mijn lief.

Dus maakte ik nú zo’n lijstje. Laten we het maar geen ‘goeie voornemens’ noemen (januari is intussen toch ook al voorbij), maar wel mijn droomlijstje. Ik ben begonnen met de kleine droompjes, trouwens.

1. Citytrippen! Rome, Barcelona, Wenen, Lissabon,..  Omdat ik af en toe ook wel weer eens buiten wil komen. Buiten, als ‘in het buitenland’.
2. Meer creativiteit! Te beginnen met meer schrijven. Hier. Of in een boekske. Of misschien sla ik wel aan het knutselen. Of, laten we maar meteen volledig zot doen, naaien!

3. Nog meer boeken lezen! Want dat is gewoon leuk.

4. Een nieuwe taal leren. Zoals Italiaans. Of Spaans. Of een taalbad in Italië. Ofzo.

5. 30-jarig-dagboek blijven bijhouden. Ik was goed begonnen, maar ik heb alweer een gat van een week of twee.

6. Meer afspreken met ‘de maten’ en ‘de meisjes’ en mijn BFF, die ook deel uitmaakt van ‘de meisjes’ natuurlijk.

7. Meer koekskes en cakesjes en taartjes bakken!

8. Meer buikspieren kweken! Leve een sterke rug!

9. Mijn metekind verwennen. En zien opgroeien tot een superleutig kind! Had ik ze eigenlijk al laten zien hier zo? Neen zeker? Bij deze:

10. Verhuizen! En van ons huisje een thuisje maken. Liefst tegen de zomer. Maar die kans begint klein te worden. Awoert winter!
11. Mezelf verwennen. Want ik ben het waard. Ha! Met een smartphone  bijvoorbeeld, om de het materialistje in mij te laten spreken. Oftewel bij ons Lieselot, om mijn gezicht weer in de juiste plooi te trekken.
12. Gelukkig zijn.

Verder dan 12 gaan we niet. Want 13 wil ik niet in m’n lijstje hebben.

>Spaarstand

>Toen ik deze morgen m’n horloge rond m’n pols.. euhm.. “gespte”, dacht ik eventjes dat de tijd stil stond.
Een drietal seconden lang staarde ik naar het wijzerplaatje zonder dat ik het secondenwijzertje zag bewegen, toen plots.. ineens – hup – sprong het wijzertje vooruit. Vijf seconden in één keer.

Een sprong in de tijd als het ware.  Vreemde uitdrukking trouwens, “als het ware”. Waar zou dat vandaan komen?

En toen deed ie het weer. Exact hetzelfde nog eens. Vijf seconden lang. Geen beweging. En dan weer in één sprong vooruit.

Ik wist dat niet, dat polshorloges een spaarstand hebben.