Omdat liefde door de maag gaat.

Net zoals de meeste belgjes vierden wij zondag onze mama. Mijn mama en zijn mama. Maar dan in de andere volgorde.

Ik weet niet hoe dat bij jullie in z’n werk gaat, dat vieren, maar in onze families staat vieren gelijk aan eten. En daar beginnen we dan al mee van ’s ochtends vroeg. Ontbijten met een bendetje van tien, dat geeft een gezellige drukte, met gelach en gejuich. Daar worden eetwedstrijden beslist, tussen peters en petoetjes, foto’s uitgedeeld en uitstapjes gepland. Er waren bergen pistoletjes en hopen boterkoeken, er was keuze te over aan kaas of beleg. Er was fruitsap en koffie en melk in alle kleurtjes. Maar eerlijk is eerlijk, dat eten, dat is eigenlijk maar een bijkomstigheid.

Omdat mama’s die gevierd worden geen hele voormiddag moeten staan zweten achter potten en pannen, vierden we de Mutti op locatie. Place to be: Bistro De Schaar in Brugge,  wat mij betreft een absolute aanrader. De ontvangst is er héél hartelijk en ook de gerechten vragen om er nog eens terug te gaan. De kikkerbilletjes in de looksaus waren om duimen en vingers bij af te likken (wat ik dan ook heb gedaan) en ook de zeeduivelmédaillon met graanmosterdsaus kon me zeer bekoren! Een grote dame blanche, een fruitbordje (mét speciaal aangevraagde extra bol ijs), een kop koffie met een calvados,.. de ideale afsluiters van een middagje plagerijen, en plannen maken.

Kitschfestijn.

Gisterenavond was het weer zo ver. De eerste halve finale van het Eurovision Song Festival. Eurosong, gelijk  we zeggen.

Ik kijk daar naar, ja. Ik schaam mij daar niet voor, neen.

Eurosong, dat is kitsch, dat is show, dat zijn ballads, dat zijn schreeuwerige tuttebellen, dat zijn ernstige zangers in traditionele kostuums afgewisseld met een wannabe Lady Gaga. Dat zijn trollenmannen en astronauten en dan ineens plots de gewéldige Anouk met een oersaai lied. Dat zijn halfnaakte mannen met trommels, dat zijn meiskes met bombastische projectiekleedjes.

Eurosong, dat is commentaar geven op de toonvastheid en luidop lachen met de outfits. Vroeger was Eurosong een avond met het gezin rond de tv, met een bladje en een stylo en elk moest punten geven. Nu is Eurosong tv kijken met één oog en twitter volgen met het andere, want #eurovision #eurosong #esf zonder twitter dat is gelijk frietjes zonder zout. Best wel ok, maar toch niet helemaal áf.

Wie door is en wie niet? Daar gaat het eigenlijk helemaal niet om. Maarrrr..  BELGIË GAAT DOOR. Hoe onwaarschijnlijk is dat zeg.

Life Lately

De nieuwe tuintafel en bijhorende stoelen die geleverd worden. Een logeerpartijtje met een stoere niet-meer-zo-baby. Een fietstochtje op een zeldzame droge dag. Neefjes die oud worden en samen vieren. Ongeplande koffiekletsen op vrijdagochtend. Huis-bezoekjes uit curieuzeneuzeteit. Een supergezellig familieontbijt (met eetwedstrijd). Smullen op verplaatsing om de mama te vieren. Samen met het lief naar de koers kijken in slaap vallen in de zetel. Helemaal euforisch worden bij het voelen van een zonnestraaltje. Een groot knetterend vuur.

Allemaal dingen die het slechte weer, de slecht getimede buikgriep, de gemiste zurkelpatatjesdate en de ergernissen van de dag naar de achtergrond doen verdwijnen.

Als je ze allemaal op een rij zet, besef je nog meer waar de nadruk op moet liggen.

’t Zeetje.

We wilden de zee zien. En liefst ook de zon. En 1 mei was een vrije dag, dus het kon.

Na een road trip van een uur of zes, waren we er dan. Aan de zee. De Middellandse.

In Rijsel hebben ze grote bloemen met bollenblaadjes.

En zon.

In ’t zuiden minder, daar zagen we bij aankomst vooral wolken. Maar ze hebben er wel palmbomen. Overal. (Maar ’t is er wel véél warmer dan hier, zelfs met wolken.)

De zee is er azurblauw. Meestal.

En ’t zand is daar geen zand, op ’t strand.

Bij gebrek aan zon, kan een klein aperitiefje wonderen doen. Een groot ook.

Zie je wel, daar is ze al, ons zonneke. Het Lief, een rosétje en het zonneke op mijn bolleke. Als god in frankrijk.

Zon, zee en strand. En topless vrouwen, OVERAL. “Had ik maar mijn zonnebril bij”, zie je hem denken, “dan kon ik tenminste subtiel gluren.”

Kortom, ’t was daar goed. Spijtig dat we terug moesten komen.

Overdrijver? Ik?!

Overdrijver? Ik?!, a photo by evellien on Flickr.

Mijn persoonlijke zonnebloemkwekerij.

Snel snel

Uitslapen. De afwas van gisteren wegwerken, een rondje rommel wegmoffelen. Patatjes schillen, of nee, beter snel pasta koken. Eten. Afwassen. De auto in, boodschappen doen. Diepvriesgerief. Vlug terug naar huis. Alles in de vriezer proppen. Net gepast.

De auto in, shoppen. Snel parking zoeken. Nog parking zoeken. Rondje rijden. Parkeren. Snel daar de winkel, want het regent en mijn haar gaat misschien al niet meer af, maar stel je voor dat het nat wordt zeg.

Winkelen. Het Lief laten passen. Commentaar geven. Betalen. Snel naar de volgende winkel. Het Lief laten passen. Commentaar geven. Nog een beetje commentaar geven. Betalen. Op naar de volgende winkel. 

Kijk, bloemetjes. Kleurrijke bloemetjes, mooie bloemetjes, bloemetjes die lekker ruiken. Bloemenwinkel binnen stappen. Rondkijken. Kiezen. Beetje babbelen, beetje lachen, betalen.

Wandelen. Leuke winkel binnenstappen. Oei, veel volk. Niets van aantrekken. Beetje rondkuieren. Lief horen zuchten. Negeren. Beetje snuisteren. Beetje passen, beetje babbelen, beetje twijfelen. Nog passen. Niet meer twijfelen. Babbelen, lachen, betalen.

Rondkuieren. Naar huis gaan. Kopje koffie drinken.

Weekend, dat is altijd een beetje aanpassen.

Februari

Gelukkige laatste dag van de maand!

Het blijkt al van januari geleden te zijn dat ik nog eens een blogje pleegde en morgen zijn we alweer maart. Als ik niet snel ben is februari gepasseerd zonder één enkel schrijfsel. Dat kan ik niet laten gebeuren, mijn semi-autistisch hoofd zou helemaal tilt slaan.

Februari was een maand met upsjes en downtjes. En met veel foto’s ook blijkbaar.

Er werd gebakken. Suikerbrood.

Er werd betoogd.

Het lief keek te veel p0rn0.

We kregen een pakketje uit Slovenië.

Ik maakte er een uitpakfilmpje van, maar ik was blijkbaar te curieus om de camera goed te richten..

Er werd nog eens gebakken. Ovenkoeken.

We gingen leren bier brouwen bij de Volkstuinen, maar kwamen thuis met niet veel meer dan een stuk in ons kraag.

Er werd ook gelachen. Op ’t onverwacht, met dank aan KBC. Een aanrader, die Guga Baùl.

En voor de rest.. dit recept.. Géén aanrader.

Sneller dan het licht.

Vorig jaar, begin december, werden er hier in de straat plots overal versperringen gezet en graafkraantjes achtergelaten. Een voorbode van wegenwerken, zo bleek luttele dagen later. Jammer genoeg zonder waarschuwing van de aannemer vooraf. Een geluk bij een ongeluk dus dat de aanleg van onze oprit – voorzien voor diezelfde week – toen niet is doorgegaan.

Sinds begin december is er dus om de tien à twintig meter wel een put of een berg zand met oranje netjes rond, staat er een (intussen omgewaaid) werftoilet en worden de meeste uitwijkstroken (dat heb je met smalle boerenwegjes) ingenomen door gigantische kabelrollen.

Gewerkt wordt er al een heel eind niet meer, begrijpelijk, met die slechte weersomstandigheden, maar intussen staan er nog steeds van die flikkerlicht-paaltjes en ligt er nog een berg zand voor onze oprit. Ik zou mij daar geweldig in kunnen ergeren, maar dat valt verbazingwekkend goed mee.

Vorige week bleken er ineens een paar extra rollen kabel geleverd te zijn. Van die rollen die groter zijn dan ikzelf. Eén tegenover ons huis en één een eind verder in de straat. Hier aan de overkant hebben ze de kar waar het ding op staat een eind het veld ingeduwd, maar verderop staat het ding gewoon langs de kant op zo’n uitwijkstrook.

Nu is zo’n kar/aanhangwagen/remorque nogal redelijk groot uitgevallen, met als gevolg dat het ding gedeeltelijk op de baan stond. Eigenlijk kan je er maar net langs zonder van de baan af te raken. Alleen zie je met die sneeuw niet zo goed hoe breed de straat nu precies is en al helemaal niet meer dat er eigenlijk een gracht naast ligt. In principe zie je die rol wel van een eindje staan, maar de kar waarop ze staat is onderaan een héél stuk breder, waardoor je eigenlijk maar laat ziet dat je er bijna niet langs kan.

Vreemd genoeg was hier geen signalisatie voorzien, terwijl het toch wel een gevaarlijke situatie was.

Nu had ik een paar maand terug, bij de lancering ervan, de app van politiezone ’t Houtsche gedownload op de smartpheun en al gemerkt dat je daarmee ook “meldingen” kan doen. Ik vond dit dus de ideale situatie om die app eens uit te testen.

Zogezegd. Zogedaan. Zaterdagnamiddag rond een uur of vier maak ik melding van het ontbreken van signalisatie via de app.

Bij een passage enkele uurtjes later blijkt er ineens signalisatie te zijn aangebracht.

Wat leren we hier uit? Eerst en vooral dat de politie een stuk sneller is dan ik had verwacht en natuurlijk ook dat de app zeer goed zijn werk doet!

Stiekem ben ik ook wel een beetje blij met mezelf, omdat de straat nu een beetje veiliger is.

En voor 2013 vooral veel spierpijn.

Goede voornemens, daar doe ik niet aan mee. Daar komt toch niets van in huis. Veel grote woorden, weinig actie, weinig verandering. Het is een jaarlijkse traditie en na een week of twee is iedereen zijn goeie voornemen alweer vergeten. Je kan er dus evengoed meteen geen maken.

Logisch toch?

En toch. Een nieuw jaar is toch telkens een klein beetje een nieuw begin, een nieuwe kans om met een schone lei te beginnen. Om effectief tot actie over te gaan. En ook al hou je je voornemen dan maar enkele weken vol, je hebt het tenminste geprobeerd.

Dus maakte ik een voornemen. Eén voornemen. Want geef toe, als je een hele waslijst voornemens maakt is het sowieso al moeilijker om ze allemaal tot een goed einde te brengen.

Mijn voornemen voor 2013 is om meer te sporten.

[Je mag stoppen met lachen, nu. Dank u.]

Ik weet het, ik ben zo’n beetje te vermenselijking van de onsportiviteit en de gemakzucht, het zal dan ook niemand verwonderen dat ik het hele gedoe nogal “lui” aanpakte. Of realistisch, ’t is maar hoe je het bekijkt.

Ik ga in 2013, elke week, minstens één keer sporten.

Dat lijkt weinig voor de health freaks onder jullie, maar voor mij is dit al een gigantische stap. Ik heb al eerder voornemens gemaakt om een beetje conditie en spiermassa te kweken en tot nu toe draaide dat steeds op niets uit, maar om één of andere reden ben ik ervan overtuigd dat het nu wel lukt. Ik heb zelfs een vaste dag gekozen, om mezelf een extra duwtje in de rug te geven. Ik vertoon soms namelijk wat uitstelgedrag en een “de week is nog lang” op maandag eindigt al snel in een “oei, vergeten” op zondag. Dinsdag sportdag dus.

Ik heb mezelf maar twee mogelijke excuses toegestaan. Sportloze weken zijn enkel toegestaan tijdens vakanties op verplaatsing en – uiteraard – wanneer ik ziek ben..

Je raadt nooit wie er momenteel in de zetel ligt met de griep.

Gelukkig pas sinds dinsdagavond.

Bliss

Een zonnige ochtend als deze verdient een zonnig liedje. Instant happiness.

Met dank aan de tipgever!